15 oktober: dag van operatie

Op de verpleegafdeling worden diverse gegevens opgenomen en krijg je op een gegeven moment een operatiehemd aan. Er wordt een infuus met zoutoplossing aangebracht en dat infuus zat bij mij niet lekker. Juist op het moment dat ik wilde vragen dat infuus ergens anders te doen, kwam het bericht dat ik opgehaald zou worden om naar de pre-op te gaan. Kreeg ook 2x 500mg paracetamol om te beginnen met een spiegelopbouw.

Armblokverdoving

Op de pre-op wordt je aangesloten op hartbewaking, bloeddrukmeter en saturatiemeter. Iedereen stelt zich voor en legt uit wie en wat ze zijn en wat ze gaan doen. De anesthesist komt vervolgens om de armblok te zetten. Met behulp van een echo worden de zenuwbanen in de oksel opgezocht. Dan wordt daar de verdoving ingespoten en je kunt voelen dat er iets gebeurt. Ik ervoer een paar keer bijna pijnlijke tintelingen door mijn arm en vingers bij het aanprikken van een zenuwbaan, maar dat is al heel snel weg. Sommige prikken voel je wel even (net zoals een tandarts weleens een gemene prik moet zetten voor verdoving), maar ik weet dat het maar heel even duurt en kan me er niet druk om maken. Je voelt je arm langzaam aan verdoven van binnenuit. Je merkt wel dat iemand je arm pakt bijvoorbeeld, maar dat voelt ongeveer hetzelfde aan als wanneer je arm slaapt omdat die klem heeft gelegen. De anesthesist controleerde de mate van verdoving en was tevreden. Daarna kreeg ik verwarmde dekens en op mijn vraag waarom, werd me verteld dat het over het algemeen een stuk koeler is in de OK en dat het een stuk prettiger voor mij zou zijn.

Al vrij snel werd ik naar de OK gereden en ook daar stelde iedereen zich voor en waar ze verantwoordelijk voor waren. Zo hielpen ze me de operatietafel op vanaf het ziekenhuisbed, kreeg ook de verwarmde deken weer en werd me verteld dat er zometeen doeken over me heen gelegd zouden worden en een boog over mijn gezicht. Ik gaf aan dat ik juist graag mee wilde kijken en dat was totaal geen probleem. Geen boog, en de doeken werden zodanig gemanouvreerd dat ik met een beetje moeite kon zien wat de chirurgen deden, maar een goed zicht had op de röntgenmonitor.

Op de OK had ik zelfs het gevoel dat mijn arm nog achterover lag, terwijl ik wist en kon zien dat dat niet het geval is. Rare gewaarwording. De operatieassistente zei dat dat normaal was, dat je geheugen je eigenlijk voor de gek houdt.

Ik kon ook waarnemen dat mijn arm werd gedesinfecteerd, maar van bijna alles daarna voelde ik niets. Ze hebben overigens niet het bekende gele jodium gebruikt om te desinfecteren. Ik dacht eerst dat ze mijn arm gewoon nog even een goede wasbeurt gaven, maar ik vermoed dat het toch desinfectie was.

De eerste 2 pinnen werden met een boormachientje erin gedraaid en daar voelde ik helemaal niets van. Bij de laatste 2 pinnen voelde ik wel iets, maar dat was geen pijn, meer een soort sensatie als een tinteling. Misschien te vergelijken met wat een tandarts doet als je een verdoving in je mond hebt gehad. Je merkt dat er wat gedaan wordt, maar het is geheel pijnloos. Daarna werden de botjes met de distractor uit elkaar getrokken en werd het nagemeten. Toen de 3mm bereikt was maakte ik daar een opmerking over en heeft hij er nog een halve slag bijgegeven. Hier voelde ik overigens ook helemaal niets van.

Tenslotte werd de hele hand dik ingepakt met gaasjes, wattenlap en verband. Voor mij leek het op een bokshandschoen maar dan nog met de vingers vrij. Binnen 20 minuten was het allemaal gedaan. Het enige waar ik echt last van had was van dat infuus.

Het is een rare gewaarwording dat je compleet verdoofde arm niet automatisch meewerkt bij bijvoorbeeld je verplaatsen van de OK-tafel naar je ziekenhuisbed. Je moet hem echt ondersteunen en vastpakken, anders bungelt ie er maar wat bij.

Ik werd naar de ‘uitslaapkamer’ gereden waar de overdracht werd gedaan en wederom aangesloten op monitors. Koortsgeval werd weer in mijn oor geduwd en op mijn vraag of ik wat water mocht werd me een perenijsje aangeboden. Ook lekker!

Gevraagd of dat infuus er uit mocht want het begon me met de minuut meer te irriteren. Ze kon zien dat het niet helemaal lekker zat, maar wilde hem er nog niet uithalen, want dat zou op de verpleegafdeling gebeuren. Uiteindelijk werd de verpleegafdeling gebeld dat ze me konden komen halen. Dat duurde ook nog even en juist toen ze er waren begon ik weer over dat infuus en of het er uit mocht want ik had er erg veel last van. Dat is toen ook gebeurd en dat scheelde een jas.

Terug op de verpleegafdeling kreeg ik wat te eten en werd Aad, de vriend die mij gebracht had, gebeld dat ik weer terug was. Daarna duurde het nog een tijd voordat ik de 2x 500mg paracetamol kreeg en weg kon gaan naar huis.

Ik begon pas zo’n 8 uur na het zetten van de armblok heel langzaam weer wat gevoel te krijgen in mijn vingers. Die vingers en de hele arm voelden overigens de hele tijd lekker warm aan. Zelfs na 12 uur voelde de huid van de arm nog verdoofd aan terwijl ik er wel meer controle over had. Met regelmaat paracetamol ingenomen om de spiegel op peil te houden.

Ook kon ik merken dat er iets met mijn duim aan de hand was, maar dat was niet zozeer pijn, als meer een raar gevoel dat er iets niet klopt.

Buurtzorg

’s Avonds kwam Jolanda van de Buurtzorg (wijkverpleging) voor het eerst even langs om te kijken of ik nog hulp nodig had met uitkleden of iets dergelijks. Ze gaf me de supertip om zelf mijn shirt uit te kunnen doen: de ‘meeste’ mannen methode. Je ziet dat namelijk vrouwen nooit doen, maar het is geniaal als je maar 1 hand kunt gebruiken. Breng je hand achter je nek, pak je shirt beet, en trek hem over je hoofd naar voren. Wat is dan de vrouwenmethode? Met je linkerhand naar de rechterheup, rechterhand naar linkerheup, pak ondereind van shirt en trek beide handen tegelijk naar boven langs het lichaam richting hoofd. Onmogelijk dus als je maar 1 hand kunt gebruiken.

Ze heeft me nog een paar tips gegeven en met wat dingetjes geholpen en ik kreeg de toezegging dat de volgende ochtend iemand anders langs zou komen om de officiele intake te doen en me dan te helpen met dingen die nodig waren.

16 oktober

Slecht geslapen en kon de volgende dag mijn draai absoluut niet vinden. De verdoving was compleet uitgewerkt, maar ik had zelf het gevoel dat er geen 4, maar wel 100 pinnen door die hand waren geslagen. Ik had ook het idee dat de pinnen aan de muiskant uit zouden steken terwijl ik wist dat dat haast niet het geval kon zijn. Maar die hand is dik ingepakt, en je kunt het niet zien. Ik had ook het idee dat hoe ik mijn hand ook neerlegde het na 5-10 minuten zo begon te irriteren en dacht dat ik teveel druk uitoefende op de pinnen waardoor ze door zouden drukken en alsnog uit zouden steken.

Voelde regelmatig een soort pijn/tintelscheuten door mijn hand schieten. De hele dag door paracetamol geslikt. Niet echt pijn, maar ongemakkelijk, vreemd.

Buurtzorg kwam om de intake te doen en hielp mijn ontbijt klaar te maken en mijn haar wat te fatsoeneren.

's Avonds stond de moeder van mijn buurvrouwtje aan de deur met een dampend bord warm eten. Geheel spontaan en ontzettend lief wat een hoop goed deed op zo'n vervelende dag.

17 oktober: verband af, spalk

2^e nacht ook nog slecht geslapen, onrustig en was blij dat vandaag de bokshandschoen verwijderd zou worden, zodat ik ook kon zien dat er helemaal niets aan de hand was met de pinnen. Jolanda van Buurtzorg stond op tijd voor de deur en hielp met ontbijt en haar fatsoeneren. Ondertussen stond Ray, een andere vriend, voor de deur die me naar Nieuwegein zou begeleiden.

Ilse de ergotherapeute verloste me van de bokshandschoen en het zag er allemaal goed uit. Een beetje geronnen bloed werd vakkundig opgeruimd door haar. De alcohol prikt een beetje natuurlijk, maar geen pijn. Op sommige momenten wel een soort tintelachtige sensatie als ze voorzichtig bij de pinnen bezig was. Zeker geen onprettig gevoel trouwens.

De spalk wordt netjes op maat gemaakt en het is te merken dat ze dat al langer doet. Leuke discussie gehad terwijl zij haar werk deed en Ray heeft diverse foto’s gemaakt. Daarna naar Ilona de fysiotherapeute waar ook besproken werd wat ik nou van deze behandeling verwacht. De schoonmaakprocedure nog eens in de praktijk doorgenomen en de oefeningen die ik met en zonder spalk twee keer per dag moet doen. Al met al zijn we zo’n 2,5-3 uur bezig geweest al die tijd is goed besteed.

En weer kwam de moeder van de buurvrouw met een bord warm eten! Het allemaal met smaak opgegeten op een blaadje sla en aardappel na.

’s Avonds kwam Nicole van Buurtzorg om me te helpen bij het douchen. Wat een verademing was dat na de wat plakkerige dagen.

18 oktober

Die 3^e nacht eindelijk normaal geslapen. Om 10 uur kwam een mevrouw van de gemeente om een indicatiestelling te maken voor hulp in de huishouding. Blijkbaar zijn de regels zo dat zo’n indicatie pas gemaakt kan worden op het moment dat je letterlijk onthand bent. Aan het eind van de ochtend kwam Jolanda weer langs en ze kon nu ook zien wat er onder die bokshandschoen zat. Ze heeft mijn haar in een vlecht gedaan en dat werkt een stuk beter.

Het verschil in gevoel in mijn linker- en rechterhand is opmerkelijk. De rechterhand is net zo aangedaan door de artrose als de linker, maar nu merk ik pas hoe subtiel de verschillen zijn. Ik ben rechts maar had links veel meer last waardoor ik ook besloten had om eerst de linkerhand te laten doen. Doordat links nu de distractor heeft, waardoor de botjes uit elkaar getrokken zijn, heb ik dankzij dat ding totaal geen artrosegevoel meer in de linkerhand. En wordt het heel erg duidelijk dat duimbasisartrose niet direct een altijd felle pijn hoeft op te leveren, maar dat het eigenlijk altijd een ondertoon heeft bij het gebruik van je handen die je eerst niet opmerkte omdat het er zo langzaam in geslopen is.

Het is nu afwachten wat de 8 weken distractie uiteindelijk gaat doen. Er moet een buffertje gaan ontstaan tussen de 2 duimbotjes wat in de plaats komt van het verdwenen kraakbeen. Er is niet iets wat de celgroei kan bevorderen voor zover ze weten. Ze weten ook nog niet wat voor cellen het nou eigenlijk precies zijn, maar het is geen kraakbeen.

De pinnen zelf geven soms een wat trekkerig gevoel in de huid. Het is belangrijk om minimaal 2x per dag de huid rond die pinnen naar beneden te drukken met een in alcohol gedoopt wattenstaafje en de eventueel aanwezige kleine korstjes te verwijderen. Soms lastig te zien omdat het allemaal klein is en die distractor het zicht wat ontneemt.

’s Avonds stond er alweer iemand van Buurtzorg voor de deur, Asmera, maar ik had niets van haar nodig.

19 oktober

Bij mij begon de spalk op een bepaald punt bij mijn pols wat irritatie te veroorzaken. Met Lauren van Buurtzorg heb ik dat voorlopig even opgelost door daar een gaasje te doen en vooralsnog lijkt dat te werken.

De huid rond de distractor begint nu toch een beetje te verkleuren, beetje geelachtig, heel klein beetje gezwollen, het mag geen naam hebben.

’s Middags werd ik gebeld door Aafje (huishoudelijke hulp) die inmiddels de indicatie al binnen had gekregen van de gemeente. Ze kunnen pas woensdag iemand langs sturen om de intake te doen en dan kan hoogstwaarschijnlijk pas de week erop iemand langsgestuurd worden om een en ander in huis te doen. Ik mag nog geen bordje afwassen. Ik heb de mevrouw van de gemeente maar even een mailtje gestuurd om haar op de hoogte stellen van het contact met Aafje en eraan toegevoegd dat ik blij was dat ik afgelopen zondag mijn bed nog verschoond had.

s’ Avonds kwam Tina van Buurtzorg om me te douchen en mijn haar opnieuw te vlechten.